Żytkiejmy Schittkehmen przedwojenna niemiecka nazwa stacji  Obiekt oddany do użytku w roku 1908  ❋  KPEV - Königlich Preußischen Eisenbahn - Verwaltung / Królewski Pruski Zarząd Kolei  Stan aktualności zdjęć i większości opisów na stronie - rok 2005   Obiekt położony na wysokości 180 m n.p.m.   Strona powstała przy współpracy Marka Wanata z Wrocławia To najbardziej na północny wschód położony budynek dworcowy w Polsce. Te zalesione wzgórza za stacją to już Puszcza Romincka, a idąc śladem torowiska w prawo za niecały kilometr dojdziemy do granicy z Obwodem Kaliningradzkim. Kolej dotarła do Żytkiejm najpierw od północy - od Gumbina (obecnie Gusiew) w 1908 roku. Dopiero 19 lat później - już po I wojnie światowej wybudowano przygraniczny odcinek Żytkiejmy - Botkuny - Gołdap. Poprowadzono go w dość trudnym terenie, dlatego jest na nim kilka potężnych, karkołomnych przepraw mostowych: Tokariewka (obecnie po stronie rosyjskiej), Botkuny, Kiepojcie i ta najbardziej znana - Stańczyki. Obecnie to budynek mieszkalny, a o jego dawnym przeznaczeniu przypomina przedwojenna nazwa miejscowości nadal widoczna na ścianie bocznej. Widok na północ w kierunku granicy. Żytkiejmy mapa topograficzna rok 1931 Archiwum Map Wojskowego Instytutu Geograficznego 1919 - 1939. Linki zewnętrzne Stacja Żytkiejmy ❋  Ogólnopolska Baza Kolejowa Stacja Żytkiejmy ❋  Atlas Kolejowy Polski Linia z Botkun przez Żytkiejmy do Gumbina nie przetrwała II wojny światowej. Przejście przez te tereny niezwyciężonej Armii Czerwonej w 1944 roku spowodowało całkowite rozgrabienie i wywiezienie na wschód wszystkiego, co dało się z tego szlaku zabrać. Późniejszy podział Prus Wschodnich pomiędzy Polskę i ZSRS ostatecznie rozwiązał problem tej linii i zakończył jej historię. Gdyby nawet jakimś cudem linia kolejowa z Botkun do Żytkiejm pozostała na mapie połączeń kolejowych PKP lub po zakończeniu II wojny światowej została odbudowana, z pewnością do dnia dzisiejszego należałaby do tych, na których w pierwszej kolejności zawieszono przewozy. Rzadkie zaludnienie przyległych terenów, brak przemysłu, upadek okolicznych PGR-ów nie sprzyjałyby utrzymaniu takiego połączenia. Gdyby gminy, przez które przebiega szlak dawnej kolei należały do tych bogatszych, można by rozważać utworzenie kolei turystycznej, której główną atrakcją byłby przejazd po najwyższym w Polsce żelbetowym moście. Ale jak na razie (i zapewne jeszcze bardzo długo) taka propozycja w konfrontacji z polskimi realiami należeć będzie do tych z pogranicza s.f. Co jakiś czas trasa dawnej linii kolejowej Botkuny - Żytkiejmy staje się obiektem zainteresowania prasy, radia, telewizji, wydawnictw, niektórych urzędów. Ostatnio media propagują mosty w Stańczykach nie jako zabytki kultury technicznej, tylko jako wysokie "wieszaki" do uprawiania sportów ekstremalnych. Wystąpiły nawet w telewizyjnej reklamie - kolejno skakano z mostu po wafelki znanej firmy. Jak w kalejdoskopie mnożą się za to rozliczne propozycje utworzenia ścieżki rowerowej, biegnącej śladem torowiska, wraz z bogatą bazą do obsługi ruchu turystycznego... Tyle rzeczywistość wirtualna - a co na to życie? Podczas spotkania autora /*/ z szefem Centrum Promocji Regionu w Gołdapi (listopad 2000) z ust tego drugiego padło stwierdzenie, iż stan mostów w Stańczykach zagraża bezpieczeństwu zwiedzających, rozważa się więc możliwość wprowadzenia całkowitego zakazu wstępu na i pod mosty - ten drugi wprowadzono 25 listopada 2000 r. Na wzmocnienie konstrukcji potrzebne są ogromne kwoty. Ich źródła niestety nikt nie potrafi wskazać. Epoka PRL, mocno przez wielu krytykowana i wyśmiewana, miała jedną niepodważalną zaletę. Jeśli ludzi oszukiwano, jeśli kłamano nawet wprost - czyniono to finezyjnie. Może prawdą jest, że nie chcąc w przeszłości ponosić krociowych kosztów remontu tak naprawdę nikomu (z wyjątkiem turystów) nie potrzebnych mostów rozpropagowano wersję "drewnobetonu". Ale przez to powstała legenda, niepowtarzalność, unikalność. Dzisiaj demokracja dała możliwość mówienia i czynienia wprost. Dlatego bez żadnej już finezji mówi się, że drewno to bajka, że konstrukcja słaba i w końcu się zawali - a na wszystko brak pieniędzy. Wypada tylko z niepokojem oczekiwać czynów. Wśród grona urzędników zawsze znajdzie się taki, dla którego ważne będą tylko założenia budżetu. Mając do wyboru z jednej strony legendę, brak środków i widmo trudnej do opisania w skutkach katastrofy budowlanej, a z drugiej zaś kontrolowaną rozbiórkę oraz święty spokój na przyszłość - nietrudno przewidzieć, pod którą wersją może postawić parafkę. l niestety, ten czarny scenariusz wydaje się całkiem prawdopodobny, zważywszy dokonanie wcześniejszych rozbiórek na tym terenie i wobec faktu, jak gdzieniegdzie w Polsce traktowane są zabytki kolejnictwa. /*/ autor: Dariusz R. Dołubizno, fragment artykułu "Linia Botkuny - Żytkiejmy", źródło: ŚWIAT KOLEI nr 6/2001. Semaforek graniczno - krajoznawczy. Przenosimy się 6 km na wschód. W pewnym sensie koniec świata, ale to nadal Mazury. No - prawie. W tym miejscu DW nr 651 z Sejn do Gołdapi przechodzi z województwa podlaskiego do województwa warmińsko - mazurskiego. Przed wojną dokładnie w tym samym miejscu (od strony lewej do prawej) przebiegała granica polsko - niemiecka. Końcowe metry granicy polsko - litewskiej. Granica ta (pokrywająca się z historyczną linią demarkcyjną marszałka Focha) funkcjonuje w tym miejscu bez przerwy od 26 lipca 1919 roku. Od końca II wojny do marca roku 1990 była tu granica PL / ZSRS. Trójstyk granic Polski, Litwy i Rosji (Obwód Kaliningradzki). Większa połówka kółeczka od naszej strony to Polska, prawa górna ćwiartka jest litewska a ćwiartka lewa rosyjska i teoretycznie nie wolno tam wejść bo to już nie jest strefa Schengen. Ale kto z turystów by się tym przejmował :) Na wprost granica rosyjsko - litewska, a w narożniku rosyjskim - tuż za nowo wybudowaną "sistiemą" stoi sobie kamerka. Można jej pokazać język albo środkowy palec z pozdrowieniami dla Kremla. A treść tych pozdrowień jest krótka: pierdol się ! Ja jestem w ćwiartce litewskiej, Jola strzela zdjęcie od strony polskiej. Widok na zachód i początek granicy polsko - rosyjskiej. Kilka lat później ilość drutu kolczastego na tej granicy radykalnie wzrośnie. Zresztą nie tylko na tej. Na tej również. Widok na północ i początek granicy litewsko - rosyjskiej. 2 i pół km dalej mamy południowy skraj Jeziora Wisztynieckiego. Niby niedaleko, ale spacer do jeziora widoczną na zdjęciu ścieżką raczej bym odradzał :) Nigdy bym nie pomyślał że kiedyś Rosja wypowie wojnę całemu cywilizowanemu światu - tego nie ogarnia percepcja normalnego człowieka. Teraz mamy XXI stulecie i tam - za kamerką jest ruska, wściekła dzicz. Sparszywiałe społeczeństwo które w swojej całości akceptuje światopogląd, decyzje oraz posunięcia psychopaty i mordercy. Ale historia pokazuje że wielu tego pokroju kanalii miało u kresu swoją Hagę albo Norymbergę. Ze wszystkimi implikacjami z tego faktu wynikającymi.

Strona główna | Mazury | Województwo Warmińsko - Mazurskie | Alfabetyczny indeks stacji | Mapa serwisu | 110 | ☀
Liczba gości na stronie Żytkiejmy od 30 września 2006: 12941 Data i czas poprzedniego wejścia: 21 listopada 2024 / 09:35 Średnia wejść dziennie: 1.96
Wpis do bazy MySQL: 17 marca 2006 Ostatnia modyfikacja strony: 15 lipca 2024	2004 - 2024 © Paweł Niedomagała All rights reserved.	Czas generowania strony: 0.004 sek