| Walim |
|
|||
| Wüstewaltersdorf | przedwojenna niemiecka nazwa stacji | |||
Strona powstała przy współpracy Grzegorza Sztetnera - Sowiogórskie Bractwo Kolejowe |
||||
 "min 301 1.jpg") | Dawna stacja w Walimiu - widok ogólny od strony wjazdu z Jugowic. Budynek dworca jest obecnie domem mieszkalnym, na jego północnej ścianie pozostał ślad po wyburzonym pomieszczeniu magazynowym. Pozostały także ślady po krawędzi peronowej a na samym peronie kilka lat temu wyrosła jakaś straszna, drewniana buda. Pole i chwasty na pierwszym planie to dawna równia stacyjna. | |||
 "min 301 2.jpg") | Ujęcie odwrotne - ponownie równia stacyjna. W głębi zaniedbany budynek dawnej dwustanowiskowej lokomotywowni, warsztatów i hali przetwornic elektrycznych. Obecnie jest on zaadaptowany na garaże i jakiś magazyn... | |||
 "min 301 3.jpg") | ...ale koszmarny bałagan w obejściu świadczy o bliżej niesprecyzowanej funkcji tego miejsca. Teraz jest ono jako dawny obiekt kolejowy swego rodzaju abstrakcją. | |||
| Kolejka Walimska (Wüstewaltersdorfer Kleinbahn AG) rozpoczęła swoje funkcjonowanie 22 lipca 1914 roku. Od samego początku była zaprojektowana i wybudowana jako kolej elektryczna. Zastosowano system zasilania prądem stałym 1,1 kV (wyższe napięcie wymagałoby zastosowania bardziej rygorystycznych warunków bezpieczeństwa) i płaską sieć trakcyjną typu tramwajowego. Transformatory i maszyny wirujące przetwarzające prąd 20 kV AC na 1,1 kV DC znajdowały się w Walimiu w budynku lokomotywowni. Kolejka liczyła 4,7 km długości, różnica wysokości pomiędzy stacjami w Jugowicach i w Walimiu wynosiła 116 m stąd średnie pochylenie całej trasy miało około 30 ‰ (maksymalne - 33 ‰). Linia posiadała bardzo ciężki profil pionowy więc trakcja elektryczna bardzo się na niej sprawdziła. Kolejka Walimska wraz z całą infrastrukturą techniczną i taborem przetrwała wojnę w stanie praktycznie nienaruszonym - najwyraźniej przeoczyli ją Rosjanie (czego o liniach sąsiednich powiedzieć nie było można), została przejęta przez PKP i w październiku 1946 roku zaczęła jeździć ponownie. Decyzja o likwidacji przewozów pasażerskich zapadła 12 lat później - powodem był zanik ruchu turystycznego, niska frekwencja (przynajmniej oficjalnie) i degradacja techniczna taboru nie mającego odpowiednika na sieci PKP. Ruch osobowy pociągami elektrycznymi trwał zgodnie z rozkładem do 4 października 1959 roku, chociaż w rzeczywistości funkcjonował jeszcze kilka miesięcy dłużej (już przy pomocy parowozów) i zakończył się w połowie roku 1960. Po likwidacji sieci trakcyjnej linia do Walimia przez kolejne lata funkcjonowała jako bocznica towarowa. Ostatecznie ruch kolejowy na niej zlikwidowano zimą roku 1974/75, a fizycznie tory zostały rozebrane i rozgrabione 9 lat później. Pozostało po kolejce kilka obiektów technicznych (chociażby zabudowania stacji w Walimiu i podwójny wiadukt w Jugowicach) oraz unikatowy, cudem uratowany przed zniszczeniem elektrowóz E 401 stojący obecnie na stacji Warszawa Grochów jako pomnik. Zabytkowy wagon motorowy EN 92 i wagony doczepne pocięto w latach 80-tych na złom. |
||||
| Linki zewnętrzne | ||||
