| Sassnitz |
|
|||
|
||||
| Stacja Sassnitz i terminal promowy Sassnitz Hafen (nieistniejący) opisane są jako jeden obiekt. | ||||
 |
Bahnhof Straße - budynek dworca od strony miasta. źródło Wikipedia - serwis nie posiada praw autorskich do tej grafiki. |
|||
 "min 716 1.jpg") | Budynek dworca - ujęcie z peronu 1 od strony zachodniej. Obecnie jest to jedyny peron na stacji. | |||
 "min 716 2.jpg") | Koniec peronu i ujęcie w kierunku końca linii. | |||
 "min 716 3.jpg") | Semafory wyjazdowe E i F. Dziwne semafory - jednak nie do końca wyjazdowe ponieważ w tę stronę ze stacji Sassnitz nigdzie już wyjechać się nie da. To raczej bardzo oryginalne, unikatowe wersje tarcz zaporowych - dolne szkła w przesłonach latarniowych mają kolor biały a nie zielony. | |||
 "min 716 4.jpg") | Budynek dworca - ujęcie z peronu 1 od strony wschodniej. | |||
 "min 716 5.jpg") | Widok na zachód. Semafory wyjazdowe C i D oraz wyjazd do Lietzow i Stralsundu (na wprost) i nieistniejący już do terminalu promowego Sassnitz Hafen (za stacją ostrym łukiem o 180° w lewo). Aż trudno uwierzyć że kiedyś była to stacja leżąca na głównym szynowym szlaku komunikacyjnym łączącym wschodnie Niemcy i Szwecję. | |||
 "min 716 6.jpg") | Przenosimy się spacerkiem 1500 m na południe ulicą Bahnhofstraße w stronę morza i wchodzimy na teren dawnej przystani promowej Sassnitz Hafen. Funkcjonowała ona do roku 1998 i okrętowały się tutaj nie tylko wagony kolejowe ale także samochody osobowe i TIR-y. | |||
 "min 716 7.jpg") | Dawny towarowy magazyn celny. Obecnie znajduje się w nim restauracja. Tor kolejowy prowadzący do pomostu torowego nr 1 znajdował się po stronie prawej magazynu. | |||
 "min 716 8.jpg") | Semafor kształtowy przed wejściem do restauracji "Hafenbahnhof" przypomina o kolejowej historii tego miejsca. | |||
 "min 716 9.jpg") | Nabrzeże przystani promowej. Na wprost "Szklany Dworzec" dawnego terminalu promowego wybudowanego w czasach NRD w roku 1959. | |||
 "min 716 10.jpg") | A po lewej niespodzianka. Cumuje tutaj HMS "Otus" - brytyjska łódź podwodna klasy Oberon która przeszła do cywila. Nad pokładem łopoce nawet Union Jack. Okręt został wycofany ze służby we wczesnych latach 90-tych a obecnie pełni rolę pływającego muzeum morskiego. Nie został zdobyty w walce przez chłopaków z Kriegsmarine a po prostu kupili go tutejsi ludzie biznesu :) | |||
 "min 716 11.jpg") | Niewielki fragment toru kolejowego prowadzącego do dawnego pomostu torowego nr 1. | |||
 "min 716 12.jpg") | Koryto promowe nr 1. Mieściło jednotorowy pomost torowy o długości 25 m zakończony poczwórnym rozjazdem. Była to powojenna nowość spowodowana wzrostem przewozów. Od roku 1958 na linii promowej Sassnitz - Trelleborg łączącej NRD i Szwecję zaczęły pływać nowoczesne czterotorowe promy kolejowe. Pomost torowy mocowany przegubowo do nabrzeża mógł kompensować wahania poziomu wody o 1,1 m w górę i w dół. Promy dopływały do obu pomostów torowych rufami czyli tyłem i tak też odbywał się załadunek wagonów kolejowych - pasażerskich i towarowych na dolny pokład. | |||
 |
Semaforek historyczny nowszy. Wyjazd z promu na pomost torowy nr 1 - dziś już nie istniejący. źródło Wikipedia - serwis nie posiada praw autorskich do tej grafiki. |
|||
 |
Pomost torowy nr 2. W przeciwieństwie do sąsiada istnieje (mniej więcej) w formie z czasów funkcjonowania terminalu promowego, zachowały się nawet tarcze manewrowe. Celowo były dwie - z uwagi na podwyższone ryzyko manewrów (mocno ograniczona przestrzeń pod pokładem) musiały być widoczne z obu stron składów kolejowych wjeżdżających na prom. Po lewej pomost do załadunku pojazdów kołowych na górny pokład. źródło Wikipedia - serwis nie posiada praw autorskich do tej grafiki. |
|||
 |
Semaforek historyczny starszy. Rok 1959 - przystań promowa z torami stacyjnymi, dojazdem dla pojazdów kołowych, bramą graniczną i "Szklanym Dworcem" czyli nowym budynkiem terminalu promowego. źródło Internet - serwis nie posiada praw autorskich do tej grafiki. |
|||
 |
 |
|||
 |
||||
| Dwa zdjęcia powyżej - załadunek wagonów towarowych na dolny pokład promu Rügen przez pomost torowy nr 2 - marzec 1990. źródło: serwis Von der Dampflok zu ICE, TGV & Co. Mapa przedstawia dawny układ torowy stacji i przystani promowej w Sassnitz.
|
||||
| Łącznik o długości 1940 m w kształcie pochylonej litery U omijał ścisłe centrum miasta od zachodu. Jak widać - pociągi chcące zjechać w dół do terminalu promowego na stacji Sassnitz zmieniały kierunek jazdy. Różnica wysokości na tym krótkim odcinku wynosiła około 35 m co powodowało że maksymalne nachylenie szlaku dochodziło do 27 ‰. Było więc bardzo stromo. W maju 1989 roku kolej portowa została zelektryfikowana. | ||||
| Kolejowa przeprawa promowa pomiędzy Sassnitz i Trelleborgiem rozpoczęła swoje funkcjonowanie w roku 1909 jako najkrótsze i najszybsze połączenie Niemiec i Szwecji. Z uwagi na swoje znaczenie od początku istnienia określane było jako Linia Królewska (po polsku), Königslinie (po niemiecku) lub Kungslinjen (po szwedzku). Sercem obiektu był terminal promowy składający się z dwóch pomostów torowych kończących się poczwórną zwrotnicą każdy - promy cumowały do nich rufami, platformy celnej oraz konstrukcji dostępowej do promów zwanej "Szklanym Dworcem" wybudowanym w czasach NRD. Szklany Dworzec i peron celny były połączone kładką dla pieszych. Ruch promów kolejowych rozwijał się dynamicznie do wybuchu II wojny światowej, odbywał się także w trakcie jej trwania aż do roku 1944. Po wojnie - pomimo zmian politycznych (powstanie NRD i komunistyczna dyktatura w tej części Niemiec) ruch towarowy a także samochodowy przez przystań promową w Sassnitz zaczął dynamicznie wzrastać. Spowodowało to potrzebę stopniowego wprowadzenia na początku lat 60-tych nowych, większych, czterotorowych promów kolejowo - samochodowych. W okresie największego powodzenia tej linii pływało na niej 6 promów: "Sassnitz", "Rügen" i "Stubbenkammer" należących do Deutsche Reichsbahn (DR - koleje NRD) oraz "Trelleborg", "Skania" i "Svealand" których właścicielem były Statens Järnvägar (SJ - Szwedzkie Koleje Państwowe). W roku 1977 pojawił się jeszcze siódmy prom - najnowocześniejszy ze wszystkich - "Rostock". Po zjednoczeniu Niemiec niezdatny do rozbudowy i coraz bardziej ciasny terminal promowy w Sassnitz stał się - dosłownie - wąskim gardłem całej przeprawy. Przeciskanie się TIR-ów i wagonów kolejowych praktycznie przez centrum miasta zaczęło być problematyczne i bardzo kłopotliwe. Ale czy była alternatywa ? Była i do tego znajdowała się tuż obok ! Port promowy Mukran. Wielki i w miarę nowoczsny. Obiekt ten powstał za czasów NRD w latach 80-tych. Towarzysze sowieccy zdecydowali wówczas iż czarna owca w socjalistycznym burdelu czyli Polska Ludowa po stanie wojennym nie gwarantuje już pewności tranzytu (w tym także wojskowego) z ZSRS do NRD i należy ją ominąć szerokim łukiem. Najlepiej poprzez Bałtyk. Powstało wówczas szerokotorowe połączenie kolejowo - promowe pomiądzy Kłajpedą (wtedy jeszcze Litewska SRS) i nowo wybudowanym terminalem w Mukran na południe od Sassnitz. Po zjednoczeniu ruch w porcie promowym Mukran radykalnie zmalał. Dzięki uwolnionym zdolnościom można było przenieść tam operacje z Linii Królewskiej. Niezbędne środki wdrożono w latach 1996 - 1997. Po zaprzestaniu przepraw promowych miasto zamierzało wykorzystać teren głównie do celów turystycznych. Nie obyło się jednak bez skandalu ponieważ nielegalnie rozebrano pochylnię dojazdową dla samochodów oraz wieżę graniczną nad korytem promowym nr 2. Tory kolejowe na przystani zostały prawie w całości zdemontowane, to samo stało się z pomostem torowym nr 1. Oczywiście zlikwidowano także linię łączącą przystań promową ze stacją Sassnitz. "Szklany Dworzec" pomiędzy korytami promowymi nr 1 i 2 zachował się do dziś, ale robi wrażenie opuszczonego. Natomiast towarowy magazyn celny z początków istnienia przystani jest obecnie - jak już wspomniałem wcześniej - restauracją. Teren terminalu wraz z ocalałymi budynkami i urządzeniami został wpisany do rejestru zabytków Republiki Federalnej, ale dawny charakter tego miejsca zainfekowany komercją jednak gdzieś przepadł :( Ciekawostka #1: Do roku 1998 ze "starego" terminalu w Sassnitz korzystały jeszcze dwa międzynarodowe pociągi pasażerskie: "Csardas" z Budapesztu Keleti i Pragi do Malmö oraz "Saßnitz Express" z Berlina Lichtenberg do Malmö. W składzie pociągu "Saßnitz Express" jeszcze w roku 1994 pojawiał się w różnych dniach tygodnia wagon bezpośredni relacji Moskwa - Malmö kolei RŻD. Wagon ten oczywiście przejeżdżał przez nasz kraj i okolice w tranzytowym zestawie Moskva Express m.in. przez stacje Warszawa Gdańska, Kutno, Poznań Główny i Frankfurt (Oder). Ciekawostka #2: Uważa się że położonym najdalej na zachód Europy punktem gdzie dociera postsowiecki tor kolejowy o szerokości 1520 mm jest Sławków obok Dąbrowy Górniczej na końcu linii LHS. Czyżby ? Blisko połowa torów w porcie Mukran jest "szeroka". W czasach NRD sowieckie wagony kolejowe dopływały aż na Rugię, były wyciągane z promów i dopiero tu następował przeładunek na "normalne" wagony DR. Co więcej - do dziś w Mukran możliwe są przeładunki tego typu. Tak więc miejsce występowania toru kolejowego o szerokości 1520 mm jest przesunięte na zachód kontynentu o wiele bardziej niż nam się może wydawać i znajduje się właśnie tutaj - na południe od Sassnitz. |
||||
Linki zewnętrzne
|
||||
 "min 716 13.jpg") |
Semaforek krajoznawczy. Przejście plażą poza rogatki miasta sprawia że w ciągu kilku chwil wstępujemy do zupełnie innego, fantastycznego świata. Nationalpark Jasmund - najmniejszy pod względem powierzchni park narodowy Niemiec i jedno z najpiękniejszych miejsc na wyspie - zarazem jedna z największych atrakcji turystycznych północnej części tego kraju. Wysokie, kredowe klify utrwalane na obrazach przez romantycznych artystów (Caspar David Friedrich) i opiewane przez turystyczne przewodniki - dawne i dzisiejsze. |
|||
 "min 716 14.jpg") |
9 km spaceru z Sassnitz do Königsstuhl Kreidefelsen można zrealizować dwojako. Górą - wówczas przede wszystkim podziwiamy przepiękny widok kredowych urwisk i turkusowej toni Bałtyku roztaczający się ze wschodniego brzegu Rugii lub też dołem - wtedy mamy przed oczami groźny i piękny majestat kredowych skał. Najlepiej jednak podzielić wycieczkę na trochę tu i trochę tam (czyli górą i doliną) pamiętając jednak o tym że wejścia z plaży na górę klifów są tylko 3, w tym jedno mocno zniszczone przez osuwający się brzeg - niestety. Z Centrum Edukacyjnego położonego w okolicy Królewskiego Tronu wracamy do centrum Sassnitz autobusem miejskim. | |||
 "min 716 15.jpg") |
W tej części wyspy rośnie prastary, bukowy las. Jak widać - niektóre drzewa wybrały wcale nie najprostszą ścieżkę kariery. Patrząc na ten okaz przypomina mi się dawne, studencko - imprezowe i w swoim przesłaniu optymistyczne przysłowie: Na pochyłe drzewo nawet Salomon nie naleje póki mu się ucho nie urwie :) Od roku 2011 las wpisany jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. |
|||
 "min 716 16.jpg") |
Veni, vidi, vici. Przeszliśmy i obejrzeliśmy najbardziej znany fragment klifów z Sassnitz do punktu widokowego Königsstuhl - kredowej skały wiszącej prawie pionowo nad morzem na której - na wysokości 118 m umieszczony jest niewielki, za to urządzony bardzo dawno temu punkt widokowy. Kolejka do wejścia jest spora, ale Jola ma nawet zrobioną tam fotkę :) | |||
 "min 716 17.jpg") |
Na skraju przepaści Jola i Autor - zdjęcie mamusi i tatusiowi wykonał Bartek :)) | |||
| Przeznaczenie jednego dnia na zwiedzanie Rugii gdy bazą wypadową jest Świnoujście to oczywiste nieporozumienie i żart ze zdrowego rozsądku - zbyt dużo tu ciekawych miejsc i interesujących historii. Nie pomoże nawet szybki samochód. Z tego powodu wycieczka na Kap Arkona czyli na wysunięty najbardziej na północ punkt Rugii nie była przez nas brana uwagę - na razie. Podróż śladami króla Bolesława Krzywoustego (a więc wyobrażenie sobie odległych czasów gdy krótko bo krótko ale cała Rugia (Rāna) i przylądek Arkona leżały w granicach piastowskiej Polski) czeka na realizację w terminie późniejszym :)) | ||||
